Ik laat me niet meer gek maken door de hyperventilatie

In november vorig jaar ging het mis. Het was smorgens half 9, de twee jongste kinderen waren net de deur uit naar school. Onze oudste zoon van 14 lag in de kamer op de bank  nog even voor zijn proefwerk te leren. Hij zou om 10 uur vertrekken  ivm zijn proefwerkweek. Ik had beloofd dat ik even de stoep zou vegen en hem daarna zou overhoren. Ik ging naar buiten en voelde me goed. Ik was na een kwartiertje klaar en liep de keuken in. Mijn man was daar ook. Toen ik binnenkwam kreeg ik heel plotseling hartkloppingen, mijn hart sloeg op hol. Ik viel neer en wist meteen dat het niet goed zat. Ik had moeite met ademhalen en kreeg mijn hartslag niet onder controle. Mijn man heeft direct de huisarts gebeld. Hij was er met 5 minuten. Hij zag meteen dat het niet goed ging en belde 112. Omdat ik echt het idee had dat ik doodging werd ik erg onrustig. Ik heb de dokter gesmeekt mij te helpen. Ik kon mijn ogen inmiddels niet meer openhouden, ik had alle energie nodig om mijn ademhaling rustig te krijgen wat niet lukte. Ik ging mee in de ambulance en mijn hartslag was inmiddels ruim boven de 200. In de ambulance werd ik heel erg naar en verloor ik bijna mijn bewustzijn. In het ziekenhuis aangekomen werden er allerlei testen afgenomen, hartfilmpje gemaakt, onderzoekjes gedaan. Mijn ademhaling was erg onrustig, ik kreeg het maar niet onder controle. Er zat wel iemand naast mij om mij op de monitor in de gaten te houden, maar tips over de ademhaling kreeg ik niet echt. Ik weet wel dat ik helemaal bovenin ademde en dat ik in mijn hals helemaal rood was. Ik kreeg het advies een liedje te gaan zingen, maar daar had ik de energie echt niet voor. Pas rond de middag kreeg ik een tablet waardoor mijn hartslag weer iets omlaag ging. Ik ging naar een andere afdeling en daar ging het steeds beter. Rond 16 uur kwam er een arts bij mij en vertelde dat er niets gevonden was. Ze konden eigenlijk niet verklaren waar die hartkloppingen nu vandaan kwamen. Ik moest een afspraak maken met de cardioloog voor over een aantal weken en werd naar huis gestuurd. Ik was nog zo slap dat ik niet kon lopen. Ik ben in een rolstoel naar de auto gebracht, dit vonden de verpleger vreemd, hij was van mening dat ik wel kon lopen. Ik was er niet gerust op dat ik weer naar huis was gestuurd. Ik kreeg wel een pharmax Hyperfree apparaatje mee naar huis waardoor ik mijn ademhaling kon regelen. 

Thuis was ik erg onrustig en constant met dat apparaatje bezig. Steeds weer bang om die nare hartkloppingen weer terug te krijgen. Ik kreeg van het ziekenhuis tabletten mee naar huis tegen de hoge hartslag. Snachts durfde ik niet te slapen.

De volgende dag was mijn energie 0,0.  Ik lag op de bank en kon er niet vanaf komen. Geen energie en angst om te lopen, ik het durfde het niet meer. De nacht daarop durfde ik weer niet te slapen maar toen ik toch ben ingedommeld werd ik onrustig wakker. Een soort angst overviel mij en mijn hart sloeg weer op hol. Ik raakte totaal in paniek en riep dat mijn man 112 moest bellen. Ik snakte naar adem en begon te trillen over mijn hele lichaam. Ik was zoo onrustig en bang. De ambulance is weer gekomen en ze namen me weer mee naar het ziekenhuis. Weer het zelfde verhaal, bloedprikken, onderzoekjes etc en na 2 uur werd ik weer naar huis gestuurd. Ze wisten niet waar de hartkloppingen vandaan kwamen, maar hadden niets ernstigs gevonden, ik ging er niet dood aan. misschien toch hyperventilatie? Ik kreeg geen tips, wel weer medicijnen tegen de hoge hartslag. De dagen erna waren verschrikkelijk. Ik lag op de bank, durfde niet eens te gaan zitten en was constant met mijn apparaatje aan het puffen. Steeds kwam die angst weer opzetten. Mijn man mocht echt niet bij mij weg, ik werd heel erg onrustig als ik hem uit het oog verloor. Hij mocht nauwelijks naar de keuken lopen, dan raakte ik al weer volledig in paniek. Ik snapte zelf niet waar het vandaan kwam, ik heb daar eerder nooit last van gehad!! De weken erna veranderde er weinig, ik heb echt 5 weken lang niet durven en kunnen slapen. Mijn energie was 0,0. Ik had een paniekstoornis ontwikkeld omdat ik bang was weer hartkloppingen te krijgen. Ik durfde echt NIETS meer. Naar de wc gaan was voor mij een hele opgave. Ik had tussen de bank en de wc 4 stoelen staan en liep van stoel tot stoel. Ik durfde niet meer mijn tanden te poetsen, durfde niet meer met mensen te praten, raakte in paniek als er iemand aan de deur kwam (ook al waren het bekenden wat ik voorheen altijd heel erg gezellig vond). Ik kon niet meer alleen zijn dus elke dag was er iemand bij mij thuis. Mijn man was druk met onze zaak, en met alle gedoe rondom onze failliete aannemer want we waren een huis aan het bouwen en toen ging de aannemer failliet. Veel zorgen en daarnaast moesten we binnenkort verhuizen dus het huis moest leeg. Ik kon Robert daar niet meer bij helpen wat mij ENORM frustreerde, normaal ben ik nogal een aanpakker. Daardoor ging het met mij steeds slechter. Onze kinderen moesten zichzelf redden wat ik erg vervelend vond. Hier was ik heel verdrietig over. Ik dwong mezelf wel steeds weer een stapje vooruit te maken, maar dat was erg moeilijk. Soms wilde ik met Robert naar de bouw van onze nieuwe woning kijken, gewoon er een rondje omheen rijden, maar dan kwam ik tot de voordeur en kreeg ik een paniekaanval. Ik dwong mezelf savond met Robert weer een stukje te gaan wandelen met de hond. Dit vond ik heel moeilijk. Robert nam een stoel voor me mee, zou het niet gaan, dan kon ik gaan zitten. De huisarts bezocht mij 2 keer per week thuis want ik durfde niet naar de praktijk te komen. Omdat ik 5 weken echt geen oog had dichtgedaan kreeg ik slaaptabletten. Daarna ging het slapen wel beter. Ik krabbelde iets op naar de energie was er nog niet. Ik deed weer kleine klusjes , pakte de vaatwasser zittend uit en kon af en toe de kinderen weer helpen met school. Ik lag verder wel hele dagen op de bank. Mijn moeder was bij mij want ik durfde nog steeds niet alleen te zijn en we gingen toch samen even met de hond wandelen. Toen we halverwege waren kreeg ik een paniekaanval en raakte ik in ademnood. Mijn hartslag schoot weer omhoog en een voorbijganger heeft mij met zijn auto naar de huisarts gebracht. Hier heb ik 2 uur gelegen. Mijn bloeddruk was veel te hoog en mijn bloedsuikerspiegel veel te laag. Ik kon er niet wegkomen. Heb 3 keer over een poging gedaan met ondersteuning van de dokter en 2 assistentes. Ik durfde niet naar de auto te lopen. Uiteindelijk is het me gelukt en ben ik weer thuis gebracht. Ik was totaal gebroken. Ik kreeg van de huisarts iets kalmerends mee, oxazepam, waardoor ik wel rustiger werd. De dagen erna durfde ik alleen iets te doen (bv naar de voordeur te lopen) nadat ik een oxazepam had genomen. Te gek voor woorden! In combinatie met de slaaptabletten en de tabletten (spierverslappers ) tegen mijn hoge hartslag ging het steeds slechter. Mijn benen wilde niet meer, ik kon de trap niet meer afkomen en had mensen nodig die mij naar beneden begeleidden. Ik was zo angstig inmiddels. Op aanraden van de huisarts kwam er 1 keer per week een psycholoog bij mij. Ik had er niet zon hele goede klik mee maar later ging dat el iets beter. Zij wou gaan spitten in mijn verleden en ik snapte niet waarom. Mijn vader bracht mij in die week een krantenartikel over ene Manon die bij het Del Ferro Instituut in Amsterdam in behandeling was geweest voor haar hyperventilatie en angstoornis, haar verhaal was gelijkend met die van mij! Mijn vader wilde wel mee naar Amsterdam, maar daarnaartoe gaan zag ik ECHT NIET zitten. Ik heb het artikel nog wel aan de huisarts laten zien, maar die wuifde het weg, daar moest ik niet aan beginnen. Ik heb het artikel in de kast gelegd en bewaard.

Op een dag ging het zo slechts, ik was elke dag echt verdrietig en voelde me zo machteloos omdat er helemaal geen verbetering optrad dat ik met Robert heb overlegd of het niet beter zou zijn om met alle medicijnen te stoppen. Ik had het idee dat ik er heel erg slecht op reageerde en dat ik er erg afhankelijk van werd. Ik kon niet meer zonder en dat beangstigde mij nog veel meer. Uiteraard las ik er veel over op internet en daar las ik alleen maar de negatieve berichten. Ik wilde er niet verslaafd aan raken. Van de een op de andere dag ben ik gestopt met alle tabletten en dat heb ik geweten. Ik heb 5 dagen moeten afkicken. Snachts had ik vreselijk nachtmerries, wel 5 achter elkaar, maar ik wist gewoon dat ik daar doorheen moest. En dat is God zij dank gelukt. 

Langzaam aan ging ik mij iets beter voelen. De psycholoog kwam eens in de 3 weken, ik had fysiotherapie en ik liep weer kleine stukjes in de tuin. Dit heb ik steeds meer uitgebreid. Weer samen wandelen met de hond, samen boodschappen doen, samen ergens naartoe rijden en daarna zelf een stukje rijden. Dit ging steeds beter, maar de onrust bleef. Ik was voor controle in het ziekenhuis bij de cardioloog en tijdens een hartfilmpje merkte een assistente op dat ik last had van chronische hyperventilatie. Ze herkende het van mij bij zichzelf. Ze was verbaasd dat de cardioloog dit niet aan mij had aangegeven. Het was nieuw voor mij. Zij tipte mij om naar een Ceasar therapeute te gaan, dit heb ik ook gedaan. Ik kreeg daar veel mindfullness oefeningen waar ik wel wat baat bij had, maar die hyperventilatie bleef. Ik  werd door de psycholoog doorverwezen naar een psycho somatische therapeut. Dat was echt een lieve meid waar ik me rustig bij voelde. Daar heb ik wel meer inzicht gekregen in mijzelf, maar met mijn ademhaling bleef ik stunten. Inmiddels was het maart en ik had mijn vrijwilligerswerk in de schouwburg weer opgepakt. In de lift durfde ik niet dus moest ik maar trappenlopen. Ook bukken vond ik last bang voor hartkloppingen We waren inmiddels 2 keer verhuisd (eerst naar een tijdelijke woning ivm onze failliete aannemer en daarna naar onze nieuwe woning. We zaten in iets rustiger vaarwater, maar steeds had ik nog een onrustig gevoel en had moeite de deur uit te gaan. Ik deed het soms wel maar met een onbehaaglijk gevoel en hier wou ik vanaf! Ik had nog steeds het artikel in de kast liggen van het Del Ferro instituut en heb het nog eens doorgelezen. Ik ben gaan googelen en  heb toen toch de stap genomen om te bellen. 

Ik kon terecht voor een intake maar moest naar Amsterdam komen. DAT ZAG IK ECHT NIET ZITTEN.  Ingrid stelde voor dan maar naar mij te komen en daar was ik zooo blij mee. Met een paar dagen was ze er al. Ze heeft me alles rustig uitgelegd en mij de ademhaling van het middenrif uitgelegd. Dit moest ik mij eigen gaan maken . Dezelfde dag al merkte ik dat het beter ging. Ik heb consequent geoefend en de week erop ben ik met mijn man naar Amsterdam gegaan. Ik reed zelf! De weken die volgden ben ik blijven oefenen en ik voelde mij steeds zekerder. We werkten niet alleen aan mijn ademhaling, maar ook aan mijn zelfvertrouwen. En het had resultaat. Ik ging steeds meer ondernemen en deed dingen die ik een aantal weken geleden niet zou durven ( etentjes , school reünie, naar Amsterdam rijden).  Ik ben nu op een punt beland dat ik mezelf weer onder controle heb. Ik laat me niet meer gek maken door de hyperventilatie en krijg mijn ademhaling onder controle met de oefeningen. En dat is zo prettig! 

Ik kende het instituut ook niet en ben er bij toeval bij gekomen, mensen om mij heen die ik erover vertel, kennen het ook niet. Ik weet zeker dat hier zoveel mensen baat bij zullen hebben en dat ze de therapie zouden willen volgen, als ze het zouden kennen! En ik denk echt dat er veel mensen zijn die vanuit het oosten niet dat eind naar Amsterdam durven rijden. Waarom is deze therapie niet meer bekend bij het grote publiek??Ik begreep dat er meer dan 800.000 mensen in Nederland rondlopen met hyperventilatie, waarvan ook veel mensen een verkeerde diagnose krijgen. Ik dacht ook dat ik hartklachten had, maar nu ben ik er EINDELIJK achter dat het een hele andere oorzaak had: mijn verkeerde ademhaling. Als al deze mensen ook deze therapie zouden volgen (die ook nog eens volledig wordt vergoed door de zorgverzekeraar) dan zouden ze tijd overhouden in het ziekenhuis. Zoveel mensen die daar onnodig terechtkomen op deze manier, laten we dat toch voor zijn. Veel mensen zijn op zoek maar weten niet waar ze terecht moeten. En lopen er JAREN mee rond. Ik moet er niet aan denken….

Een cardioloog bekijkt het medisch gezien vaak vanuit het hart, een psycholoog vanuit je gemoedstoestand, maar over ademhaling wordt heel weinig gesproken, terwijl de verkeerde ademhaling juist het probleem is! Achteraf gezien heb ik er al heel lang last van gehad en loop ik al sinds mijn 16de bij de cardioloog. Met kastjes gelopen, testen gedaan, maar ze konden mijn hartkloppingen nooit verklaren. Ik had wel vaker last van hartkloppingen maar kreeg ze zelf altijd weer onder controle. Ook vorig jaar weer 3 weken lang met een kastje van het ziekenhuis gelopen om mijn hartkloppingen te “vangen”. Ook hier kwam niets ernstigs uit. Ik ging er niet dood aan en moest er maar mee leren leven. Tot het dus mis ging die woensdag in november……

Medisch gezien was ik in orde en niemand had DE oplossing voor mij. Als ik zelf geen actie had ondernomen zat ik nog steeds in die negatieve spiraal met de (voor mij) verkeerde en overbodige medicijnen…  HOEVEEL MENSEN ZITTEN ER MISSCHIEN NU WEL NIET THUIS IN DEZELFDE SITUATIE ALS IK???   Als jullie folder groot opgeplakt in de praktijkruimte van de huisarts of het ziekenhuis had gehangen en ze hadden het gestimuleerd, dan had ik DIRECT contact met je opgenomen.  Had een hoop ellende gescheeld…

Saskia •